Het is weer zo ver. Hoe het steeds aanslaat, is merkwaardig. Een enkeling die zijn of haar autobiografie neerpent met korrel zout en veel emoties. Heisa bij de media. Alles in rep en roer gezet. En dan toekijken hoe de ministers naar hun pijpen dansen. Anoniem – zo doe je dat als je laf bent.

Een oprechte poging om een op de waarheid gebaseerd artikel te schrijven? Vergeet het maar! Eén interviewtje met maar slechts enkelen van de meer dan duizend andere oud-leerlingen. Op een behoorlijke manier aandacht besteden aan de reactie van de school? Voor de redacteurs van dit artikel, van wie je zou verwachten dat ze zich kritisch opstellen als ze ongegronde en niet-bewezen geruchten voorgeschoteld krijgen, is het bovengenoemde te veel gevraagd. Voor wat ordinaire sensatie mogen ze immers alle regels uit de deontologische code aan hun laars lappen.

De inspecteurs van de Vlaamse Overheid weten hopelijk wel beter dan hun agenda te laten bepalen door de getuigenis van een gefrustreerde enkeling. Ze kunnen hun aandacht richten op de meer dan duizend huidige en oud-leerlingen die met veel genoegen terugdenken aan hun fijne schooltijd in Benoth Jerusalem. Een plek waar het fantastische team van niet-joodse en joodse leerkrachten aandacht besteden aan de emotionele en cognitieve ontwikkeling van elke leerling. Een school die erin slaagt haar leerlingen de tools te geven om aan de ene kant zelfbewust te kunnen deelnemen aan het joodse gemeenschapsleven in het binnen- en buitenland en aan de andere kant zich te ontplooien tot trouwe Belgische burgers.

Burgers die ondervertegenwoordigd zijn in de criminaliteitscijfers, maar wel met succes afstuderen aan universiteiten en hogescholen. Burgers die weten dat homoseksualiteit niet goedgekeurd wordt door hun religie maar toch altijd iedereen met het grootse respect behandelen. Burgers die met enige regelmaat het mikpunt zijn van uitingen als ‘Hamas, Hamas, alle joden naar het gas’ maar het niet in hun hoofd halen om zelf hun medemens uit te schelden. Burgers die behalve in ‘hun eigen winkeltjes’ evengoed bij Zara en Colruyt te vinden zijn. Burgers die deelnemen aan het democratische systeem van dit land, en zich erbij neerleggen dat ‘ze maar patat moeten eten’ omdat ritueel slachten inhumaan zou zijn maar herten voor sportdoeleinden opjagen en neerschieten niet. Burgers die de geschiedenis van zowel hun land als hun volk kennen, en zich soms afvragen hoe het mogelijk is dat een volk dat eeuwen- en eeuwenlang door hun omgeving vervolgd, verbannen, gemarteld en verbrand werd, maar al die tijd pogingen heeft gedaan om toch in vrede samen te leven, überhaupt van intolerantie tegenover andermans cultuur beschuldigd kan worden.

Burgers die misschien inderdaad liever naar Motti Steinmetz luisteren dan naar Beyoncé, maar gelukkig vrij zijn in hun keuze daarvoor, in een land waar diversiteit nu toch eindelijk een basiswaarde geworden is.

We maken ons totaal geen illusies: de kans dat deze brief de publieke opinie keert is miniem. Hoe bedenkelijk de bewijzen voor vermeende misdaden ook zijn, het schijnt populair te zijn geworden bagger over onze gemeenschap uit te storten, en daar kunnen we niet tegenop.

Maar ‘op een plaats waar er geen mens is, doe een poging een mens te zijn’ (Avos, 2.5). Wij, oud-leerlingen, voelen ons geroepen om onze stem te laten horen. We kunnen niet in stilte toezien hoe onze alma mater door onscrupuleuze individuen onterecht door het slijk wordt gehaald. We willen dat het duidelijk is dat we absoluut niet akkoord gaan met het artikel in Het Nieuwsblad.